Strijken

Strijken. Rijmt op ijken.
Wie strijkt die ijkt
De eigen normen.
Wie ongestreken gasten aan tafel ontvangt
Maakt een punt.

Strijken rijmt op lijken.
Wie strijkt liquideert plooien.
Plooien zijn nodig.
In de plooien van de tijd huist onze eigenheid.

De plooien gladstrijken
Is geen absoluut vergeten
Want ons geweten huist op wat we weten
En hoe het aanvoelde.

Strijken door haren – vingertopgewoel:
Wat blijft ambieert een betere smoel
Want het oog wil ook wat.
En in de spiegel oogt de schijn
Ontdaan van ambitieus venijn
Zo waar, zo cool.

Strijken doen de armen voor de rijken.
Nooit tegen de haren in.
Soms met opgeheven kin.

Als het ijzer heet is, smeed dan het plan
Gladheid tot norm te eren
Maar wees geen aal
Of waan u niet kaal.

Strijken is om te zeiken.
De uitvinding van zelfontspannende stoffen
Doet ons boffen.
De imperfectie weet van geen wijken.

Strijkend wierp wellicht ooit een deerne
Een kleine op de wereld.
Na een heel leven
Kon die zichzelf wegstrijken in de plooi van de dood.

Kom ik
Terwijl ik uw kraag stijf
Te vertellen over de trots van vent en wijf
Die mekaar klaarstomen
En liefst ook de plooien uit hun wangen zouden branden.

Eerst gedijt hun liefde als een biljartlaken
Op een dag verkreukelt hun wederzijdse genegenheid
En is een opgewarmd ijzer redder in nood
Om de schijn van het schone samenzijn
Gestalte te geven.

Strijken doen de rijken van geest,
De dapperen die boudweg finesse uiten
Ook al tikt de tijd.
Zij temmen het onafwendbare
Ook als de aarde onder hun voeten open splijt.
Afgelijnde silhouetten leggen lijn in het zijn.