Dit zwarte beeld (of een wit beeld) is alles wat ik als eindredacteur zou plaatsen. De foto’s van het busongeluk zijn onnodig, bieden geen meerwaarde, voeden de sensatiezucht, en tonen onvoldoende respect voor de nabestaanden. Het zou fijn zijn moest men nu zwijgen. En enkel nog vermelden wat de oorzaak was. En verder een lijntje bij de begrafenis van de slachtoffers. Sereniteit aub. En geen beelden van ouders aan de schoolpoorten. Doe dat niet. We weten wat we moeten weten. We huilen in onszelf. We moeten dat echt niet uitgemolken hebben. En kom niet af met collectieve catharsis. Zwart. Of wit, omdat het leven verder gaat. Om onze droefheid weg te mediteren.
Toen ik op de radio de eerste zin van het nieuws hoorde: “Reporter X staat aan de tunnel. Wat is het voor een tunnel?” heb ik onmiddellijk gezapt naar een zender met muziek. “Als er nog iets gebeurt dan melden we het onmiddellijk.” Het is gebeurd. En het is om stil van te worden. Stilte… is iets anders dan versoaping.
Wat is de meerwaarde naasten van slachtoffers te filmen? Ik zou niet willen dat ik -zelfs vanop 10 meter afstand- gefilmd wordt. De enige beelden die ik aanvaard zijn een interview met degene die een officiële persconferentie houdt. En -onder ons- je kan dat evengoed in 1 zin samenvatten, zonder beeld. TV is vaak radio met de verplichting beelden erop te kleven.
Ik denk dat veel mensen aangezogen worden naar dit “spektakel” en dat ze uiteraard (zeker als niet-betrokkene) hun geest (en ook wel een beetje hun gevoelens) willen vullen met dit “event”. Maar zoiets kan je pervers noemen. En daar mag je volgens mij niet aan toegeven. Een kettingroker zal ook willen roken, maar moet je hem daarom een pakje onder de neus duwen? Juist niet, zou ik zeggen.
Dus nee, we mogen niet toegeven aan die mensen die geen seconde willen missen van deze tragedie. We mogen hun voyeurisme en de ramptoerist in hen niet voeden. Misschien is er zelfs een beetje stiekem gesublimeerd leedvermaak of gejubel omdat men zelf vrij is van dit leed.
We zijn allemaal wat beter af met begrip voor onze medemens. Maar deze tragedie, dit busongeval, is toch een zeer eenvoudig iets: hartverscheurend, genadeloos, des levens… Met méér beelden, méér reporters ter plekke beseffen we toch niks meer en creëren we niet meer begrip. Dat men aub verder zoveel mogelijk zwijgt over “het verdere verloop” (ik word bijna misselijk als ik die woorden hoor).
Ik denk ook aan de vrienden en familie van de slachtoffers… Zij willen evenmin dat men alles blijft uitsmeren, extra newsflashes, weeral beelden… voor die mensen is het bijna sadistisch dit te moeten ondergaan.
Het is dan ook uit begrip voor hen dat ik dit schrijf.
Binnen een jaar -als er zouden zijn die er mee instemmen- ouders interviewen over wat er deze dagen in hen omging; dat is ethisch nog te verantwoorden en dat leert ons veel meer, want intussen hebben ze veel meer meegemaakt en (moeten) verwerken en dus dan pas bevat die informatie meerwaarde.
In afwachting zit ik tevergeefs te wachten op de eerste zender die het ongeval sec omroept, gevolgd door: “Uit respect voor al wie betrokken is, én wie behoefte heeft aan stilte, berichten wij niet verder. Sturen geen reporters ter plaatse. Voeren wij geen lesje crisiscommunicatie op. U weet wat u moet weten.”
Geloof me, er zijn mensen die zonder sensatie kunnen.
Overigens, eergister zijn er door bombardementen kinderen om het leven gekomen in Gaza. Daarnet stierven er door honger en uitputting in X. Ik ben daar evenzeer van onder de indruk en voel me evenzeer machteloos. En ik leef mee met die ouders, ook al drukken ze zich in een taal uit die ik niet spreek. Tenzij de taal van menselijke verbondenheid en leed omwille van een gestorven geliefde. Misschien zou men de kinderen van Gaza iets meer mediatijd moeten geven (los van het politieke aspect). Want wat er deze ochtend gebeurde in een Zwitserse tunnel, is een gevolg van brute pech. Quasi onmogelijk om te verwerken. Kinderen die sterven van honger, dorst of door oorlogsgeweld… is geen brute pech, maar georganiseerde geweldpleging of verzuim tot hulp. En ook quasi onmogelijk om te verwerken en volstrekt onaanvaardbaar.
Is dat dan het besluit dat men moet trekken: wanneer je slachtoffer bent van pech, dan krijg je een hele dag media-aandacht. Maar ben je het slachtoffer van verzuim of haat, dan volstaan luttele seconden. Nochtans kan men met het tonen van conflicten en ellende bekeken uit het standpunt van onschuldige slachtoffers een dimensie toevoegen.
De media hebben een verantwoordelijke rol te vervullen. En ze zijn niet goed bezig.
Eric Rosseel
14 maart 2012 at 4:10 pm
Met alle respect voor het enorme lijden van ouders, maar er waren toch ook wel 6 volwassenen bij de dode slachtoffers in Sierre. In de parlementen mag men dan wel spreken dat het leed “de partijgrenzen, etc.” overschrijdt, maar wie een volwassene verloren heeft verdient blijkbaar geen bijzonder medeleven. De hypocrisie en het opportunisme van wie zijn/haar collectieve rouw uitdrukt met de woorden “er zijn geen woorden voor” verveelt me nu al. Als “er geen woorden voor zijn”, zouden ze beter publiekelijk zwijgen in plaats van een koel en onpersoonlijk cliché uit te spreken en daarna op restaurant zoals voorzien hun zaken te gaan bedisselen…
Ja, men doet blijkbaar alsof die volwassenen geen nabestaanden hebben. Ik vermoed dat ze zelf ook kinderen hebben, misschien van dezelfde leeftijd. En die ski-monitor was een vrouw, vermoedelijk een moeder dus … Ach, het is weer een soap. Het Vlaams parlement schort zijn “werkzaamheden” op, want in hun “rouw” zijn ze mentaal niet in staat te werken zogezegd. Ondertussen geven Het Nieuwsblad en De Standaard een bijzondere editie uit (waarin niets staat dat iedereen al weet) en delen ze die uit in de stations aan de pendelaars die niet het recht hadden te rouwen of hun werkzaamheden op te schorten…. Dit noemt men in dit land “collectieve rouw”. De zeven mensen die ik vandaag gesproken heb, zeiden “erg hé” en deden verder met hun bezigheden. Zij hebben geen mogelijkheid om de clown uit te hangen.
yilli
14 maart 2012 at 7:03 pm
Gelijk heb je Eric. Je laatste twee zinnen doen me denken aan de boer die verder ploegt en zijn emoties verwerkt (bv. op het schilderij Icarus, al of niet van Breughel).
Micheline Baetens
14 maart 2012 at 5:33 pm
Persoonlijk zou ik het het ergste vinden dat ik niet in stilte kan rouwen.
silvano123
14 maart 2012 at 6:11 pm
Helemaal akkoord; ik schreef overigens een gedicht n.a.v. deze gruwelijke feiten naar de website van het Belang van Zonhoven, die het overigens helemaal niet nodig vonden om het te uploaden en daarom mag het misschien hier Yilli?
Verwrongen smartenkwatrijn
stilte is het enige
wat troost en heelt en wonden zalft
mijn hart een dodentunnel tussen bergen
met sneeuwval van verdriet in lege handen
enkel stilte respecteert nu snikken,
de smart, het stikkende gevoel
voor altijd, altijd, snerpend verlies te zijn
voor altijd, altijd, doffe stilte zijn
stilte is nu gebroken sterkte
voor wie verloren is, gewond
en hijgend krijst in verlatenheid,
nauwelijks een uur nog verder komt
voor wie nu leven, dood werd
en de dood doet schreien om een kind,
als een kind, om een meester of een juffrouw —
Windekind, verborgen in het licht
van de stilte na de storm, die ook ons
alles nog zal leren
14.03.12, 14:00
Sylvain Verbeeck
voor de slachtoffers en de ouders
van het busongeval in Zwitserland, Sierre
yilli
14 maart 2012 at 7:01 pm
stilte is nu gebroken sterkte.
innig. laat ons dan ook zwijgen en drinken van je zinnen.
Micheline Baetens
14 maart 2012 at 8:03 pm
TV uit!
yilli
14 maart 2012 at 8:11 pm
Gelijk heb je Micheline. Dat ze het zelf niet snappen…
yvon
16 maart 2012 at 8:15 pm
Halfweg volgende week verwacht ik een massa wansmakelijke grappen. De eerste ietwat schroomvallig, maar dan is het hek van de dam. Verwerkingsproces noemt men dat.