Arm België?

In een artikel op EconoShock (blog van Geert Noels) wordt melding gemaakt van België als een land met te weinig miljonairs. M.a.w. de crisis (vnl. de staatsschuld) oplossen door vermogensbelasting te heffen, heeft weinig zin want 1. er zijn te weinig rijken in dit land en 2. zij pakken natuurlijk onmiddellijk hun biezen. http://www.econoshock.be/2010/poor-belgium/comment-page-1/#comment-78543

Uit dit alles blijkt m.i. de overbodigheid van het Vlaamse, Waalse, Brusselse en Belgische niveau (en model) om de economie voldoende te beïnvloeden, laat staan beheren. Zelfs op Europese schaal kan men kapitaalstromen niet controleren. Als je met z’n allen op deze planeet (of je nu individu, regio, staat of statenbond bent) onderhevig bent aan schommelingen op wereldvlak (en dat is vandaag het geval) dan ben je op je eilandje altijd hopeloos aan het spartelen. Wie een wereldeconomie in bepaalde banen wil leiden, moet wereldwijd vat hebben op bv. kapitaal, grondstoffen enz.

Zolang mensen met veel geld hun geld kunnen wegtrekken en dus a-sociaal zijn, kan je het roer niet omgooien. Eens te meer bewijst dit de demagogie van nationale verkiezingen. Creëer een wereldspeler die aan alle bankrekeningen aan kan, en je hebt het middel om globaal rijkdom te herverdelen. Wie in een rijke regio opgroeit (en dat is niet uw verdienste, beste lezer, net zomin dat het de schuld is van anderen dat ze opgroeien in een arme regio) die beseft natuurlijk dat hij bv. sociale bijdragen op Europese schaal of wereldschaal moet leveren; die beseft dat er communicerende vaten zijn en dus herverdeling van rijkdom. Velen wensen dus geen wereldwijde aanpak. Zij denken enkel aan zichzelf. Zij zoeken de gebieden op met meeste winstmogelijkheden. Uiteindelijk zijn zij darwiniaans: trek uw plan en pech voor wie dat niet kan.

Wie vandaag zegt dat de hele bevolking moet inleveren opdat het morgen beter zou zijn, die maakt een voorspelling die absoluut niet hard te maken is. Immers, in deze contreien is ook de voorsprong op het vlak van knowhow geen troef meer. Er zijn -om even te duiden- numeriek evenveel hoogbegaafde Indiërs als de totale som van alle Amerikanen die hogere studies volgen. M.a.w. de enige toekomst voor de westerse bevolking ligt ‘em in het op poten zetten van een globaal economisch systeem waarbij iedere regio verplicht betrokken wordt in productie en innovatie. Zoniet vallen wij uit de boot, want wie wil investeren zal morgen in Indië en China niet enkel producten laten maken maar ze ook laten ontwikkelen; uitvinden en verbeteren. De knowhow aldaar is quasi even groot als bij ons en de lonen liggen lager. Say no more.

Advertenties

 

Politiek is een kwestie van kleur

Ik begrijp eindelijk waarom onze samenleving in de soep draait, zeker als onze medeburgers in het stemhokje staan. De oorzaak is héél eenvoudig. En heeft alles met kleurgebruik te maken.
Wat is de symbolische betekenis van rood? ACTIE. Rode vlaggen. Communisme. Een stier wordt dolgedraaid met een rode vod. Wie rood zegt, zegt GO! Akkoord?
En wat moeten wij met z’n allen doen als we een verkeerslicht op rood zien springen? In actie schieten? Nee. STOPPEN.
Tja, zoveel contradictie kunnen de meeste mensen niet aan. Vandaar hun bizar stemgedrag. Stemmen op de roden = de economie doen vastlopen. Denken er velen.
Maar het gaat verder. Wat met het GROENE licht? Dat zegt ons: doorrijden! Maar wat willen de Groenen? Dat we zo WEINIG mogelijk rijden. Dus als ik een groen licht zie, stap ik uit en ga te voet verder. Maar dan worden de chauffeurs boos op me. Hoe wil je nu dat Groen ooit de verkiezingen wint?
En ja, dan heb je nog oranje. Oranje wil zeggen: afremmen. Maar in werkelijkheid geven we dan met z’n allen meer gas om nog net geen rood licht te hebben. Wel, daarom wordt oranje een tsjeven-kleur genoemd: je doet het tegenovergestelde van wat er bedoeld wordt. Oranje staat dus voor hypocrisie.

De oplossing? Rood licht = doorrijden. Groen licht = stoppen. En oranje licht vervangen we door blauw licht.
Wedden dat de volgende verkiezing heel andere resultaten geeft?
Momentje, hoor ik iemand zeggen. En de NVA dan?
Klopt. Ik heb het nog niet gehad over de gele lantaarnpalen in Vlaanderen. Waarom heeft de NVA gewonnen denk je? Indeed! Wit schilderen dus, die palen. Maagdelijk wit.

 

Tijd en Ego

Er moet altijd iets voorafgaand gebeurd zijn aan wat er gebeurt. Dat lijkt mij een wet te zijn. Omdat er tijd bestaat. Wat op zich best wonderlijk is.

En laat ons hopen dat er ook steeds iets achterna komt.

Inmiddels beseffen we dat “het individu” (dat wat “ik” zegt in zichzelf) niks meer is dan het eigen geheugen, meegezeuld in een handelend lichaam. Het ik is een opeenstapeling van wat ik ervaren heb en hoe ik was in het verleden. Mijn “ik” was ooit een achtjarige; een puber, een student, een afgewezen geliefde, etc...

We willen allemaal dat ons verhaal (mijn leven) niet stopt. Dat er m.a.w. iets te gebeuren valt morgen en overmorgen, waardoor ons geheugen weer wat meer gevuld wordt en ons “ik” dus ook weer een beetje anders is.

Wij zijn kameleons en toch noemen we elke gedaante “ik”. Maar blijf je wel jezelf? Ben je ooit twee keer dezelfde in je leven? Je bouwt verder op jezelf en je verwordt tot iets anders. De vijfjarige die je ooit was en waar anderen van zeggen: “dat was jij”, dat ben je nu niet meer. De 20jarige die je was heeft een andere hersenwerking dan hoe je nu tekeer gaat. Als je dus ooit trots bent op jezelf, dan ben je enkele dagen later trots geweest op degene die je was, niet op degene die je op dat moment bent.

Wij schrijven dus onze eigen encyclopedia, en alleen omdat er steeds een stemmetje in ons hoofd piepte: ik ik ik, herken ik de verschillende verschijningen van mezelf. Succes kan dus ook betekenen succesvol vervreemden van wie je ooit was omdat die persoon je onaangepast lijkt voor de levenssituatie waarin je je nu bevindt.

Je laten beïnvloeden door de buitenwereld is een onderdeel van communicatie en van ons bestaan. Wij leven alleen maar in dialoog. De omgeving beitelt mijn persoonlijkheid. Hoe ik reageer is voor een groot deel bepaald door wat buiten me ligt. Enkel in onze slaap kunnen we onszelf zijn. Maar dan hebben we net ons bewust-zijn uitgeschakeld. Gelukkig verliezen we dan ook onze verantwoordelijkheid voor wat door onze hersentjes passeert.

Het eigen verhaal eindigt met de dood, het grote droomloze slapen. Het overgeven aan het Niets. Maar de inhoud van ons verhaal begon niet bij onze geboorte. Ons geheugen vult zich immers niet enkel met eigen ervaringen doch ook met kennis en inzichten die door orale overlevering via verhalen of via lectuur en audiovisuele producties doorgegeven worden. Wat voor mijn geboorte bestond kan deel uitmaken van mijn persoon en ik kan het met mijn geheugen oproepen.

Hoe ver gaan de dingen terug in de tijd? Tot aan de Big Bang. Kosmologen spreken over het punt der Singulariteit. Het moment waarop de Tijd stilstond. Toen was er niks. En toen begon het met de bigbang. Tijd en ruimte ontstonden. En dus ook het verhaal dat in elk van ons geheugen ingeschreven wordt.

Maar een mens die sterft, stopt zijn tijd. Dus een mens keert terug naar het beginpunt van de kosmos: wij eindigen in een punt waarop er geen tijd meer is.

Misschien is de kosmos een wedergeboorte, en is wat voorafging: een dood heelal dat tijdloos lag te slapen en plots wakker werd. Was het ook aan het dromen?

En wat was er dan voor dat heelal?

In Vaticaanstad zeggen ze: God. Simon Vinkenoog zei: God = Geboorte Orgasme Dood. En dus het leven is één langgerekt orgasme.

En daar ben ik het mee eens. Behalve als je aardappelen schilt of toiletpotten uitkuist: dat kan je bezwaarlijk orgasmerend noemen. Zo moet God zich gevoeld hebben toen Zij de wereld schiep: alsof Zij een toilet aan het kuisen was. Hard labeur. En slecht voor de rug. Misschien daarom dat de kosmos gekromd is.

Maar misschien droomde Zij deze kosmos. Misschien is het universum Haar nachtmerrie die werkelijkheid werd. Misschien slaapt God nog en zijn wij de acteurs in Haar droom. Loont het de moeite Haar wakker te maken?