Zwijgen is als fonische puurheid uitgegroeid tot een ode aan het abstract luisteren: wat je hoort is wat je hoort.
Alleen wie dit als een harde noot ziet, die gekraakt dient te worden, ervaart de parodie ervan.
Veel meer dan een ingetogen, binnensmondse schaterlach, weerklinkt het ontbreken van klanken als een verhaallijn die de mogelijke band met bestaande klankkleuren teniet doet en tegelijk elke muzak-design functie in vraag stelt.
Advertenties