In de ban van

Eerst bouwen we labyrinten voor onze kinderen en laten ze dolen in de catacomben van Studio100. Ze verdwalen in de schlagers voor pubers, in de merchandising, in het gemakkelijke genot.

Dan dompelen we ze onder in de onraad. We geven hen een  Trojaans paard met huizengrote legoblokken maar maken hen afvallige van de leningen en de bankiers.

Vervolgens maken ze kennis met het ontij.  De regels, de verplichtingen, de noodzakelijkheden die voorbije generaties niet kenden maar nu hun deel worden. Ter compensatie van wat de ouderen fout deden.

Ten slotte tonen we hen de afgrond van de oude dagen. De kloof der pensioenen. En zeggen hen dat het op hen aan komt. Zij moeten zich bij hun haren uit het moeras van de ouderen trekken.

De kwintessens klinkt als goede raad. Vertoef in een verzonnen leven. Schrijf jezelf een liefdesbrief. En ontdek zo de concordia, het samen-hartige. Zo niet rest je het leven als lafheid en leugen.

Tussen opgave en overgave rijst de droom van het plausibele.  Geef niet toe aan de luiheid der liefdadigheid, bedel niet om aandacht maar verdiep je in het ongewisse van de verrassing.

Wees trouw aan de waarheidsontrouw. Geloof niet in wensen of hoop. Sabbel op je eigen staart en sta anderen toe mee in de ban van je ring te komen. Leer dan samen staartdansen.