“Waarom heb jij de 10 miles niet meegelopen, papa?”
Ten eerste, mijn zoon, hou ik niet van asfalt. Het is gewoon oerdom je knieën kapot te lopen op harde ondergrond. Een loper moet zijn zoals zijn geest: soepel en veerkrachtig. (lees: https://yilli.wordpress.com/2006/12/26/vijf-dingen-over-mezelf/)
Ten tweede hou ik niet van zoveel volk.
En ten derde zou ik bij aanvang een minuut stilte hebben gehouden voor Boston. En een uur voor Syrië. En een kwartier voor alle Alzheimerpatiënten. En 5 minuten voor al wie door de crisis werkloos werd. En een half uur voor de alleenstaande ouder die niet meer kan rond komen. En 13 minuten tegen alle hypocrisie van stilstaan voor media-hypes.
Uiteindelijk, mijn zoon, zou ik niet gestart hebben, en zouden ze mij meegenomen hebben als “verdacht individu”.
10 miles en 1 minuut stilte
23
apr
