haar stem: een viaduct
tussen twee niemandslanden.
losjes spelen mijn vingers Bach
in de bosjes rond haar tepel
& in de baren van haar gerijpt voelen
ontraadsel ik haar lichaam: huis van bloed.
in haar vocht,
in haar warme holte
voed ik mijn gedachten –
stoot ik.
eens het vlees gekleefd
draagt de spin geen masker.
Advertenties
silvano123sy
11 december 2012 at 7:28 pm
Waw! een schitterend gedicht omdat het is wat een gedicht moet zijn: het oproepen van metafysisch zijn, maar tezelfdertijd aardse, zuiver existentiële banden verraden, alles zeggen, maar ook alles verzwijgen, ideeën oproepen en je achterlaten met nog meer vragen, … Dit wat de inhoud betreft, maar ook het zuiver stilistische is ook niet weg: alliteraties, halfrijmen, om nog maar te zwijgen van de beeldspraak en de metaforen, vaak zelfs surrealistisch aanvoelend, maar allicht zo gewild om een geheim toe te lichten zonder het te versnipperen! Waw, nog eens!