Hoe paradoxaal is de uitroep: leve de paradox!
Durf te denken is misschien wel het tegenovergestelde van een god in eigen gedachten zijn. Want God wil alles beheersen, is de schepper en dus de bevatter van alles. Terwijl durven denken juist het verlaten is van wat zekerheid biedt. Durf denken is bv. fuck zeggen aan positivisten en een gedicht schrijven dat absurd lijkt. Of jezelf in een project storten waarvan je weet dat je niet weet waar het je heen brengt.
Nu, misschien had god ook die bedoeling met de kosmos, maar de meeste gelovigen vinden dat een vreselijke gedachte. Want plots blijken ze zelf aan het stuur te moeten gaan staan. Zo leidt een natuurramp naar het durven denken dat god een speelse frivool vrouwtje (of mannetje?) is. Anders zou zij/hij toch geen rampen veroorzaken.
Maar ben ik dan verantwoordelijk wanneer een diepgelovige zich door deze gedachte geaffronteerd voelt? Of zijn geloof wankelt?
Als ik een mening ventileer, is dat vaak iets wat gedacht zou kunnen worden (en nu toevallig door mij wordt neergepend) maar daarom ben ik niet verantwoordelijk als anderen er aanstoot aan nemen of wanneer het in contradictie zou zijn met wat ik ooit zei of nog zal neerpennen.
Dat neemt niet weg dat je elke gedachte kan verdedigen, maar vaak zitten paradoxen in de hoofden van lezers, omdat ze nu eenmaal iets teveel op zoek zijn naar rechtlijnigheid, duidelijkheid. Cfr. Nietzsche: “De zogenaamde paradoxen van een schrijver, waaraan een lezer aanstoot neemt, bevinden zich vaak helemaal niet in het boek, maar in het hoofd van de lezer”.
Is het nog steeds paradoxaal om te roepen: leve de paradox?
