In het rijgen van liefde
Verdwijnt de gedachte alleen te zijn.
Ik is ook de ander die zich in mij nestelt.
Osmose van identiteiten.
Ik val door het luik van haar kale kelder
En weet dat in dit lijf liefde hijgt.
In de glazen woonst
Waarin onze amorfe lichamen schuilen
Vergeet de waarheid
een niet weerlegde leugen te zijn.
Yilli's Yolige Yachtvelden 
sylvain
19 december 2010 at 11:45 am
Waw! Maar vergis ik mij als de liefde hier negatief benaderd wordt vanuit amorfheid?
Als zou het een noodzakelijk kwaad zijn?
Als (alleen maar) een ontvluchten van de eenzaamheid?
Dat de ander weinig of niets te bieden heeft?
Ondanks de hijgende liefde? De waarheid een leugen?
Zou het gedicht niet veel rijker, warmer, mystieker klinken als volgt:
In het rijgen van de liefde
Verdwijnt de gedachte alleen te zijn.
Ik ben ook de ander die zich nestelt diep in mij.
Osmose van identiteiten.
Ik val door het luik van haar rijke kelder
En weet dat in dit lichaam liefde hijgt.
In de betonnen woonst
Waar onze lichamen schuilen
Beseft de waarheid
geen weerlegde leugen te zijn.
etwie
2 juni 2011 at 8:25 pm
Is liefde niet altijd een stukje jezelf verliezen in de ander… en de waan dat ook de ander een stuk in jou verloren heeft?
Is liefde niet net die maatschappelijke leugen, opgedrongen door de wensdroom?
ware liefde…. o zo zeldzaam… enw at is ‘ware’ liefde? Opoffering, je verliezen in, of vervulling…(maar tegen welke prijs?) en hoe kan vervullen als niet ook de ander zijn ego in jou verliest. En jij je ego in de ander?
Nee ik vind dit net prachtig… zoals het er staat. Realistisch, en niet pijnloos, want liefde… werd me ooit toegeschreeuwt… LIEFDE IS KEIHARD…. een waarheid als een koe…. hoe mooi en schitterend ze ook kan zijn, ze heeft ook haar keerzijde. Je verliest steeds een stuk van jezelf. (al krijg je er een stuk voor terug, kwijt ben je toch steeds een deel)