Tolerantie

Natuurlijk ben ik niet tolerant jegens homoseksuelen. Wat een arrogantie om tegen een medemens te zeggen: ik tolereer u hoor, omwille (of desondanks!) uw gendersamenstelling en de daaruit voortvloeiende seksuele voorkeuren.
Ik tolereer evenmin heteroseksuelen.
Ik leef te midden mensen die diverse geaardheden hebben. En zolang mensen de mensenrechten (en dus mijn vrijheden) niet inperken of aantasten, heb ik niets of niemand te “tolereren” maar is en zijn wij met z’en allen. Zo humaan eenvoudig is dat.

Het simplistisch denken in “normeringen” (wat meteen impliceert dat er ook “buiten de norm” en dus “ongewoon” bestaat) gekoppeld aan onderbuikgevoelens (“men voelt er zich niet gemakkelijk bij”) die maken dat sommigen het moeilijk hebben om om te gaan met iets dat ze niet goed kennen, en het daarom maar afwijzen, mag je geen kansen geven door te insinueren dat men “het door de vingers moet zien dat er homoseksuelen zijn”. Want in wezen is het dat wat “tolerant zijn jegens…” betekent.
Is er dan iets dat ik wel tolereer? Ik zou het niet zo onmiddellijk kunnen zeggen. Ik onderga een heleboel dingen. Bijv. regen, wanneer het me niet uitkomt. Of geklungel binnen structuren waarbij er zich tegen verzetten als vechten tegen de bierkaai is. Dan wordt een mens niet-betrokken of gelaten.
En ik wijs daarnaast een aantal zaken resoluut af. Wat leidt tot verzet, rebellie en het concreet anders doen dan wat men oplegt.
Maar tolereren….?